Podeszczowe przemyślenia (Polish text only)

Maj przywitał mnie w mało sympatycznym stylu. Brak słońca i nieustanny deszcz bardzo dały mi się we znaki, wysysając większość energii. Majowy weekend, który planowo miałam poświęcić projektom zrób-to-sam, zamienił się w tydzień desperackich prób uratowania mojego komputera oraz nagromadzonych na nim danych. Na szczęście udało nam się zreanimować Złomka, przynajmniej tym razem :-)

Godziny wpatrywania się w ekran podczas formatu dysku i reinstalacji programów pozwoliły mi na swoistą medytację nad tym, co robię. Po pierwszej fali paniki (brak komputera = brak pracy, brak bloga, brak internetu!) nadszedł moment błogiego spokoju. Nie miałam jak - więc nie musiałam - odpisywać na niechciane wiadomości i w gruncie rzeczy czułam się z tym bardzo dobrze. 

Owszem, uwielbiam maile, ale niestety większość wiadomości, które dostaję, to mniej lub bardziej bezpośrednie próby wyproszenia ode mnie rysunków. To zainteresowanie mnie cieszy, ale moja postawa wobec tych próśb do tej pory najczęściej mnie zawstydzała. Nie wiem, czy jestem za mało asertywna, czy po prostu zbyt sympatyczna, ale zdecydowanie za często ulegałam i dawałam sobie wchodzić na głowę. O ile w przypadku zupełnie obcych osób najczęściej nie miałam problemu z odmową, o tyle gorzej było mi odmówić "znajomym znajomych". Zawsze jest coś do narysowania - banner na bloga, portret dla koleżanki, obrazek na urodziny dziecka... Jest również milion komplementów i zachwytów, bo X widziała już moją pracę u Y, więc byłaby najszczęśliwsza na świecie mogąc mieć wykonany przeze mnie rysunek.

Wy już wiecie, do czego to zmierzało, ja jednak przez długi czas zupełnie tego nie zauważałam. Robiąc rysunek dla X (bo przecież to znajoma Y, więc dlaczego nie), zaczynałam dostawać wiadomości od kolejnych osób... i kolejnych. I w pewnym momencie zdałam sobie sprawę z tego, że spędzam życie na uszczęśliwianiu innych własną pracą, podczas gdy sama nie mam chwili na poczytanie książki. Kiedy odmawiałam, atmosfera stawała się nieprzyjemna, a argument "Przecież dla ciebie to tylko godzinka pracy, no może dwie" bolał. Bo nawet ta "tylko godzinka" to mój czas i mogę go spędzić jak tylko chcę, nawet jeśli ma to być oglądanie słodkich kotków w internecie czy zaczytywanie się wypożyczonymi w miejscowej bibliotece mangami.

Smutne jest to, że wielokrotnie powtarzał się ten sam scenariusz: lawina zachwytów, komentarze pod kilkoma postami, zalajkowanie Facebooka, później wiadomość z prośbą o rysunek. I wiecie co działo się gdy praca już była gotowa? Tak. Podziękowanie... odlajkowanie... cisza. Do tej pory nie wiem, jak udało mi się tyle razy nabrać na tę samą taktykę "uwielbiam cię, jesteśmy psiapsiółami, narysuj mnie".

Jakiś czas temu przeprowadziłam eksperyment, być może wredny, ale potrzebowałam go, aby zdać sobie sprawę z całej sytuacji. Wstępnie zgodziłam się na zrobienie rysunku kilku osobom, które były właśnie przysłowiowymi "znajomymi Y" i które naprawdę wydawały się bardzo przyjazne i zainteresowane moją pracą i blogiem. I o ile przed zgodą miałam "zaszczyt" lajka i słodkiego komentarza pod każdym postem, to po wyrażeniu zainteresowania pracą wszystko się urywało. Bo "taktyka zadziałała, już nie muszę niczego udawać, mogę czekać na rysunek". Te prace oczywiście nigdy nie powstały. Pozostał niesmak.

Głupio przyznać się przed samą sobą do tego, że przez długi czas dawałam się wykorzystywać, jeszcze trudniej jest się do tego przyznać tu, przed Wami. Pomyślałam jednak, że warto o tym napisać. Warto stawiać sprawę jasno, szanować swój czas i czasem... nie być sympatycznym. Tak po prostu. Do tej pory na samą myśl o godzinach spędzonych na darmowym rysowaniu dla osób, dla których nic nie znaczę, mam ochotę uderzyć się w głupi łeb drewnianą kuchenną łychą. 

Szanujmy swój czas, szanujmy czas innych. I nie dajmy się wykorzystywać, obojętnie, czy w grę wchodzi rysowanie, gotowanie, drobna pomoc czy cokolwiek innego. Również samo dawanie porad. Wiecie, że na każde pięć maili z pytaniem o radę dotyczącą rysowania, dostaję maksymalnie jedno podziękowanie za moją odpowiedź? To smutne.

Chciałabym tylko dodać, że nie mam nic przeciwko rysowaniu non-profit. Uwielbiam rysować dla przyjaciół (również blogowych!) i rodziny - jeśli to doceniają i pozostają ze mną w kontakcie cały czas, a nie tylko w celu wyproszenia czegoś. Lubię akcje charytatywne, lub wyzwania i współprace z innymi blogerami, dzięki którym mogę wciąż się rozwijać. Nie cierpię tylko, kiedy próbuje się ze mnie zrobić idiotkę. A takie "próby" lądują w mojej skrzynce mailowej praktycznie codziennie.

Mam nadzieję, że u Was jest dużo lepiej z asertywnością :-) Ja wkraczam w okres zmian, bo mam już dosyć bycia "mientką". Oby mi się udało ;-)

Ściskam Was mocno!